Po  drugiej  wojnie  światowej  panowie : Józef  Filipowski  i  Franciszek  Więsek , mieszkańcy  Suchoraby,  starali  się  o  przywrócenie  nauczania  w  tutejszej  szkole.       W  staraniach  tych  pomagała  im  siostra  zakonna  Bernardyna  ze  zgromadzenia  Sióstr  Benedyktynek  w  Staniątkach. Ona  też  została  nauczycielką. Po  czterech  latach  władze  zakonne  przeniosły  siostrę  do  klasztoru  w  Pacanowie. Kierowniczką  szkoły  została  pani  Zuchowska . Pracowali  wtedy  również  państwo  Padłowie. W  tym  czasie (1947 r.)  Wydział  Oświaty  w  Krakowie  przyznał  2  ha  ziemi  pod  budowę  nowej  szkoły  dla  Zabłocia  i  Suchoraby. Do  budowy  tej  jednak  nie doszło . W  1954  r. nauczycielami  w  starej , drewnianej  szkole  w  Suchorabie  byli  Gustaw  Pilch  i  jego  żona  Maria. Pomagały  im  trzy  młode  nauczycielki : Maria  Pajdak , Zofia  Wajda , Bogumiła  Bała.

 Z  inicjatywy  Gustawa  Pilcha , Zygmunta  Juszczyka  i  Albina  Filipowskiego  ludność  Suchoraby  przystąpiła  do  budowy  nowej  szkoły. W  1955  r. do  użytku  została  oddana  nowa ,  dwuklasowa  szkoła. Budynek  ten  jednak  okazał  się  za  mały. Wybrano  komitet  budowy  nowej  szkoły . Na  inwestycję  tę  przeznaczono  pieniądze  uzyskane  ze  sprzedaży  5,5 ha  gromadzkiej  ziemi – Mazówki. Każdy  mieszkaniec  Suchoraby  zobowiązał  się  przepracować  30  dniówek .  Inicjatywę  wykazali  tu  też  mieszkańcy  Surówek  i  Zborczyc. Gdy  brakowało  pieniędzy , komitet  organizował  liczne  zabawy  i   przedstawienia – w  ten  sposób  zdobywano  nowe  fundusze. Dzięki  dobrej  pracy  komitetu  i  ciężkiej  pracy  mieszkańców  powstała  nowa  szkoła. 

Najważniejszą  datą  początku  lat  90-tych  w  historii  Szkoły  Podstawowej  w  Suchorabie  był  20  czerwca  1993  roku , dzień  uroczystego  nadania  szkole  imienia  Stanisława  Wyspiańskiego.